HondenPage baasje *c* 17082010

• baasje
• foto's
• activiteiten
• vrienden
• honden

17 augustus 2010 is mijn lieve kanjer in mijn armen gestorven.. Ze is bijna 15 geworden..
Ze heeft de laatste dagen en nachten dichtbij en veilig in mijn armen gelegen, en ik heb heel bewust afscheid kunnen nemen, dat is heel verdrietig maar ook heel mooi. Ze bleef me met haar lieve heldere oogies aankijken, ze was niet bang en is vredig heengegaan, de dierenarts kwam bij mij thuis om haar in te laten slapen, hij zou om 20 uur komen ,maar C indy begon te huilen rond 16 uur en ik liet hem eerder komen, ze had die dag er voor nog infuus en prednison gehad maar ze fleurde er niet meer van op.
De laatste twee maanden was ze ziek, cholangitis/cholanhepatitis , zo luidde de diagnose in het dierenziekenhuis ( gespecialiseerd in kanker bij dieren ).Daar heeft ze een echografie gehad, en kreeg vervolgens medicijnen, ik heb alles uit de kast getrokken om haar te kunnen helpen.
De vrijdag vòòr haar dood, zijn we nog samen naar het strand geweest, ze kwispelde en nam het nog eens goed in haar op!
Dat heeft ze met allemaal lieve woordjes en koestering meegenomen, maar au wat mis ik haar!!!!
Toen ze 4 was hebben we haar als mishandeld zielig hoopje hond uit het asiel gehaald. Daarna kreeg ze een beter leven, ze leefde weer helemaal op, en we hadden een heel speciale band.
Ze verrijkte mijn leven, ze was heel sensitief en lief. We voelden elkaar goed aan, zij was getraumatiseerd, en ikzelf helaas ook ( door wat ik vroeger heb meegemaakt) .Ze kon me zelfs uit nachtmerries wakker maken! Ik naam haar 2 x per week mee naar het verzorgingshuis waar ze ook graag gezien werd, en de meest introverte bewoner smolt.Daar hangt nu een mooie foto van haar in de recreatiezaal.
De dagen na haar dood ben ik gaan wandelen, om te praten met de andere baasjes, dit grote verlies te verwerken. Toen ze overleden was is ze nog tot de volgende ochtend bij me gebleven , en toen heb ik haar naar het dierencrematorium gebracht, als je dan weer naar huis moet, huilen huilen. Dat zachte vachtje kan je niet meer aaien.
Niemand heet je zo welkom als een hond, dus als ik de voordeur opendeed, bleef het akelig stil.
het valt me zwaar haar te moeten missen, maar ik ben dankbaar voor mooie lange leventje,en wat ze daarin betekend heeft, en koester de mooie , lieve herinneringen.